Morgen ga ik voor mijn been / heup naar de St. Maartens kliniek in Nijmegen. Heel spannend en ook een heel dubbel gevoel. Niet dat ik niet wil! Nee dat is het zeker niet, ik ben juist erg blij dat ik deze kans krijg. Maar de afgelopen 3 jaar ben ik bij 3 ziekenhuizen geweest , 3 verschillende therapeuten en elke keer hoorde ik wat het zou kunnen zijn. Van klem zittende SI gewrichten een hernia of een cyste. Elke keer dacht ik ja! Dat is het en dan ging van oefeningen naar wortelblokkades tot tractie manipulatie tot tens apparaten en elke keer weer uitkomen op het feit dat het geen verlichting gaf. En ook geen duidelijke uitkomst. Als laatste de pijn poli in het AMC waar ik als laatste een telefoongesprek mee gehad heb. Ik kende deze dame niet. Maar ze vertelde dat ik de pijn misschien wel (gewoon) moest accepteren en misschien een afspraak maken bij een psycholoog om te kijken hoe ik de pijn een plaats in mijn leven kon geven…….. Plop! Daar was ik weer, op mijn best zowaar. Want accepteren dat er ‘zomaar’ pijnis kan ik niet, niet zolang er niet ALLES aan gedaan is. En nu is morgen daar een nieuwe dag een nieuwe kans. Ik ben al zover dat ik denk ‘snij me maar open van mijn enkel tot mijn zij, als dat er voor nodig is. Prima! Om dat litteken bouw ik wel een mooi verhaal 😉
Maar waarom dat dubbele gevoel… Ik ben zo bang dat ze zeggen “we weten het ook niet mevrouw”
We gaan het zien morgen! Ik ga er met de volle 100% voor!
Yvet78's Blog 